Adagio, Allegro və Vivace italyan musiqi terminləri arasında ən çox işlədilənlərdəndir. Bu anlayışlar əsərin tempini, xarakterini və emosional ovqatını müəyyənləşdirir. Onların tarixi XVII əsrdən başlayır və həmin dövrdə İtaliya Avropanın musiqi mərkəzi olduğuna görə italyanca terminlər bütün qitəyə yayılmışdır.
“Tehsil365”in araşdırmasına görə, “Adagio” sözü italyancada “rahat, sakit” deməkdir. İlk dəfə vokal musiqidə, xüsusilə ariyalarda istifadə olunmuşdur. Daha sonralar isə simfoniya və sonatalarda ikinci hissələrin əsas tempi kimi işlədilmişdir. Beethovenin simfoniyalarındakı adagio hissələr musiqiyə dərin emosional çalar qatır.
“Allegro” termini “şən, canlı” mənası daşıyır. Klassik dövrün ən çox işlədilən temp göstəricisidir. Mozart və Haydn kimi bəstəkarların əsərlərində Allegro açılışları musiqiyə hərəkətlilik və parlaq enerji bəxş edir. Allegro sonata formasının birinci hissəsi üçün tipik göstəricidir.
“Vivace” isə “canlı, enerjili” deməkdir. Bu termin əsasən klassik dövrün orkestr və konsert əsərlərində sürətli final hissələri üçün istifadə edilmişdir. Vivace musiqiyə yüngüllük və dinamik güc verir, kulminasiya anlarını daha təsirli göstərir.
Müasir dövrdə də bu terminlər öz aktuallığını itirməmişdir. Onlar təkcə klassik musiqidə deyil, həm də caz, kino musiqisi və digər janrlarda rast gəlinir. Adagio, Allegro və Vivace musiqiçilər üçün beynəlxalq “dil” rolunu oynayır. Dünyanın istənilən səhnəsində ifaçılar bu göstərişləri eyni şəkildə anlayır və icra edirlər.
Nəticə olaraq, bu terminlər musiqinin həm ritmini, həm də emosional məzmununu müəyyənləşdirən universal göstəricilərdir. Onların əsrlərdir işlənməsi və bu gün də yaşaması İtaliyanın musiqi tarixindəki böyük rolunu təsdiqləyir.